Βράδυ Πρωτοχρονιάς.

Πριν καμιά δεκαετία θυμάμαι να κάνουμε πρωτοχρονιά σε ένα μπουζουξίδικο μέσα στο σκοτάδι που πνιγόσουν από τον καπνό και νόμιζες ότι έχουν βάλει εκείνο το πράμα που βάζουν στα θέατρα για να δημιουργήσουν ομίχλη, δεξιά αριστερά και παντού όμορφες γυναίκες από δεκαέξι ετών μέχρι σαράντα με κόκκινα μίνι φουστάνια με φανταχτερές ξώβυχες μπλούζες με ανακατεμένα μαλλιά, μελαχρινές, και ξανθές στην πλειονότητα τους με έντονο κόκκινο κραγιόν κρατώντας στα χέρια τους δεκάδες πανέρια με γαρίφαλα. Εγώ τότε αυτές τις γυναίκες τις είχα αποτυπώσει στο μυαλό μου με πόρνες που θα συναντήσεις της νυχτερινές ώρες στην Αθήνα να περιμένουν το αρσενικό μέσα στο κρύο για να βγάλουν το μεροκάματο.

Ρώτησα την μάνα μου είναι αλήθεια; θυμάμαι καλά; Είχαμε πάει σε τέτοιο «κέντρο διασκέδασης» παλιά; Εκείνη με κοιτάζει αποχαυνωμένη στα μάτια και μου λέει «εγώ στο έλεγα όταν ήσουν μικρός, η πολύ τηλεόραση θα σε καταστρέψει»

Αν δεν θυμόμουν πραγματικά θα έσκαγα, ρώτησα και τον πατερά μα πήρα και από εκείνον την ίδια απάντηση. Ε, έβαλα το μυαλό μου κάτω το έστυψα μέχρις ότου βγάλει το ζουμί της αλήθειας και τελικά αυτό που είχε συμβεί ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού που είχε συνδράμει πολύ και η τηλεόραση στην δημιουργία του. Δεν είχε συμβεί τίποτα απολύτως από τα παραπάνω σε ένα κουτούκι την είχαμε βγάλει κάπου στο μικρολίμανο με συγγενείς και φίλους με ζωντανή μουσική και άφθονο κρασί, τίγκα στο κρεατικό το τραπέζι, ο παράδεισος του Obelix με λίγα λόγια. Τώρα πως θυμόμουν εγώ άλλα… εντάξει είπαμε λίγο η τηλεόραση λίγο η φαντασία πολύ θέλει; ήμουν και δέκα χρονών τότε μπορεί να είχα πιει και για πρώτη φορά κάνα ποτήρι κρασί και να με έπιασε, ποιος ξέρει;

Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα τα παιδιά και οι νέοι περιμένουν να πάει η ώρα δώδεκα το βράδυ να κάνουν την αλλαγή του χρόνου στο σπίτι με τους δικούς τους και αμέσως να την κάνουν με τα ελαφρά για τα σκυλάδικα της εθνικής οδού. Αυτή η μέρα όμως είναι επίσημη δεν μπορούν να βάλουν απλά καθημερινά ρούχα και να βγουν έτσι. Έχει καταντήσει λοιπόν να επιβάλλεται αυτό πια σαν θεσμός να φορέσεις όχι ότι κ ότι εκείνη την ημέρα άλλα το λιγότερο Hugo Boss ή Gucci, εδώ και το δεύτερο βρακι θα μας έχει πάρει ο Στρός Καν σε λίγο εμείς στις πολυτέλειες μας και στις φιγούρες μας, ακόμη και τα αγόρια που δεν είναι στο θέμα του ντυσίματος δύσκολοι σαν τα κορίτσια εκείνη την ημέρα πρέπει να βάλουν σίγουρα τα καινούρια τους καλά κοστούμια και τα κορίτσια τις νυχτερινές τουαλέτες τους, έπειτα οι πιο «μάγκες» θα πάρουν τα κλειδιά της μπέμπας (BMW) του μπαμπά θα τη γεμίσουν και βενζίνη (αν βρουν ανοιχτό βενζινάδικο) θα πάνε να πάρουν το κορίτσι απ΄το σπίτι θα πάρουν και τους φίλους που έχουν ξεμείνει από μεταφορικό μέσο και έτοιμοι για τα νυχτερινά κέντρα. Τώρα βέβαια το θέμα που προκύπτει είναι άλλο. Που να πάνε; Να πάνε Σφακιανάκη να χαρούν και να κλάψουν; Το να κανουν; Και ετσι αρχίζει ο διάλογος: «Σιγά μην πάμε σ’αυτόν που σαν ανοίξει το στόμας του τι λέει ο τύπος αυτός θα μου πάρει για να τα γράψω μέχρι την επόμενη πρωτοχρονιά, άσε που είχε βγει πρόσφατα στον Alpha μου φαίνεται, και έβριζε τους πάντες για την ακρίβεια και μόλις ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν εκείνος θα κάνει κάποια μείωση στην τιμή των ποτών στο κέντρο που εμφανίζεται άλλαξε θέμα, ε όχι δεν θα πάμε εκεί. Να πάμε Βίσση-Ρουβά που είναι το σχήμα της χρόνια λένε; Όχι ρε έχω βαρεθεί να βλέπω το Ρουβά, όπου ανοίξω την TV θα πεταχτεί, τον έχω σκυλοβαρεθεί όσο για την Βίσση τι να πάω να δω να τραγουδάει τις τσούλες; Ε, τότε πάμε Πλούταρχο αλλά άσε καλύτερα γιατί θα κλάψουμε με αυτόν είναι γιορτές βαρύ και το κλίμα γύρω άσε καλύτερα. Που θα πάμε τότε ρε παιδιά; Πάμε Τσάλικη; Έλα μωρέ τώρα σιγά μην σκάσουμε δυο πράσινα για να ακούσουμε μόνο τον Τσαλίκη. Ρε παιδιά δεν πάμε σε κανένα ρεμπετάδικο; τα ίδια λεφτά θα δώσουμε και θα την κάνουμε ταράτσα που λένε, θα τραγουδήσουμε, θα φάμε, θα πιούμε μπορεί και να μας έρθει και φθηνότερα που ξέρεις; άλλωστε καλή παρέα να έχεις και αποκλείεται να περάσεις άσχημα».

Συμπέρασμα; Επιστρέφουμε στα παλιά, τώρα θα είναι και καλά; Θα δείξει.