Η τύχη μου.

Ο Γιώργος Νταλάρας είχε ερμηνεύσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι κατά την δεκαετία του 70’ την «φαντασία» το όποιο μιλεί για τα παιχνίδια που παίζει η φαντασία στο ανθρώπινο ον, και για τα όνειρα που κάνουν ευτυχισμένους τους ανθρώπους. Ο Νταλάρας, ήταν ο αγαπημένος αοιδός του κυρ-Γιώργου, του παππού μου.

Θυμάμαι πως πάντα τέτοιες μέρες βρισκόταν σε μεγάλη ευθυμία ήταν γιορτές και συνήθως οι γιορτές είναι οικογενειακή υπόθεση επομένως θα άρχιζε και οι μάζωξη στα σπίτια, σε εμάς η μάζωξη της οικογένειας γινόταν στον πάτερ φαμίλια, στον γηραιότερο της οικογενείας, τον παππού δηλαδή, οι γιορτές αυτές ήταν η καλύτερη του, η οικογένεια όλη μαζεμένη στο πλάι του: παιδιά, νύφες, γαμπροί, τα δεύτερα παιδιά του (εγγόνια), αδέλφια, όλη η οικογένεια σύσσωμη στο σπίτι του πάτερ φαμίλια, κόντρες και στενοχώριες έμεναν απ’ έξω τις γιορτές αυτές.

Ο κυρ-Γιώργος, λοιπόν όπως όλοι οι άνθρωποι συνήθιζαν να παίρνουν στη διάρκεια των γιορτών το εθνικό λαχείο, εκείνο το λαχείο που θα άλλαζε όλη την ζωή. Όμως για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής απ’οσο θυμάμαι και απ’ότι λέει η γιαγιά, από παιδί που ήταν έπαιρνε πάντα κάθε εβδομάδα το εθνικό λαχείο, στις γιορτές όμως χαλούσε την μισή σύνταξη γιατί στις γιορτές έπαιρνε για όλη την οικογένεια, την γυναίκα, το γιο, τη κόρη, τα εγγόνια. Τις γιορτές μάλιστα όπως θα ξέρετε τα λεφτά που κληρώνονται είναι πολλά (άσχετα που το 1/3 τα παίρνει η εφορία) όποτε μάλλον θα σκεφτόταν ότι αφού είναι τόσα πολλά θα τα μοιραστούν όλοι τους (όχι ότι θα έκανε αλλιώς αν ήταν λιγότερα, απλώς τις γιορτές είναι αλλιώς). Ο παππούς είχε περάσει πολλά στην ζωή του όπως όλοι οι μεγάλοι (πόλεμους, χούντα) δεν ήταν από καμία πλούσια οικογένεια μπογιατζής ήταν ο πατέρας του και η μάνα του οικιακά και μάλιστα αυστηρή γυναίκα, από μικρός έμαθε πως είναι να εκτιμάς τα λίγα στη ζωή. Παρόλα αυτά κατάφερε στην διάρκεια της ζωής του να κάνει πολλά, σπούδασε πολιτικός μηχανικός, έκανε οικογένεια είχε μια καλή ζωή και ήταν πλέον σε μια καλή οικονομική κατάσταση ας πούμε, δεν είχε κανένα πρόβλημα πλέον, θυμάμαι την γιαγιά μου να του λέει πολλές φορές «τι αγοράζεις συνέχεια αυτά τα λαχεία και λεφτά δεν κερδίζεις και λεφτά χαλάς» εκείνον όμως δεν την άκουγε, δεν τον ένοιαζε, τις έλεγε «για τα εγγόνια μου» -εδώ πρέπει να σας ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν κανένας εθισμένος με τον τζόγο απλά στη ζωή του από μικρός ήταν στερημένος και μια ζωή περίμενε να του κάτσει «η τύχη» εν προκειμένω το λαχείο που θα του αλλάξει τη ζωή, η ζωή βέβαια προχωρούσε και προχωρούσε και εκείνος σαν άνθρωπος και το λαχείο δεν έκανε τίποτα, έτσι λοιπόν εγώ πιστεύω ότι του έμεινε κατά κάποιο τρόπο σαν «κουσούρι» το λαχείο σε όλη του τη ζωή.

Τούτες τις μέρες βλέποντας διαφημίσεις στην τηλεόραση για τα λαχεία, μου περνά από το μυαλό τι θα τα έκανε; Τι θα έκανε αν κέρδιζε; αφού δεν μπορείς να πεις ότι είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα που θα του χρησίμευαν οπωσδήποτε, καλά με τόσα λεφτά σίγουρα θα έβρισκε κάτι, κάπως θα τα αξιοποιούσε αλλά άλλοι θα ξεπλήρωναν τα δάνεια στις τράπεζες, άλλοι θα έκαναν ταξίδια σε ολόκληρη τη ζωή τους και δεν θα δούλευαν ποτέ ξανά, άλλοι θα αγόραζαν ένα σπίτι στην θάλασσα και θα πήγαιναν να ζήσουν εκεί, άλλοι πάλι θα έκαναν επενδύσεις και άλλοι θα πραγματοποιούσαν το «αμερικανικό όνειρο» με τόσα λεφτά σίγουρα μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα αυτό είναι βέβαιο, εγώ όμως τελικά αυτό που νομίζω με τα χρόνια είναι ότι ο κυρ-Γιώργος, ήθελε να δοκιμάζει συνεχώς την τύχη του.

*Στίχοi: Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο, που βγαίνει πάντα αλήθεια και δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές και μια πληγή στα στήθια.