Βράδυ Πρωτοχρονιάς.

Πριν καμιά δεκαετία θυμάμαι να κάνουμε πρωτοχρονιά σε ένα μπουζουξίδικο μέσα στο σκοτάδι που πνιγόσουν από τον καπνό και νόμιζες ότι έχουν βάλει εκείνο το πράμα που βάζουν στα θέατρα για να δημιουργήσουν ομίχλη, δεξιά αριστερά και παντού όμορφες γυναίκες από δεκαέξι ετών μέχρι σαράντα με κόκκινα μίνι φουστάνια με φανταχτερές ξώβυχες μπλούζες με ανακατεμένα μαλλιά, μελαχρινές, και ξανθές στην πλειονότητα τους με έντονο κόκκινο κραγιόν κρατώντας στα χέρια τους δεκάδες πανέρια με γαρίφαλα. Εγώ τότε αυτές τις γυναίκες τις είχα αποτυπώσει στο μυαλό μου με πόρνες που θα συναντήσεις της νυχτερινές ώρες στην Αθήνα να περιμένουν το αρσενικό μέσα στο κρύο για να βγάλουν το μεροκάματο.

Ρώτησα την μάνα μου είναι αλήθεια; θυμάμαι καλά; Είχαμε πάει σε τέτοιο «κέντρο διασκέδασης» παλιά; Εκείνη με κοιτάζει αποχαυνωμένη στα μάτια και μου λέει «εγώ στο έλεγα όταν ήσουν μικρός, η πολύ τηλεόραση θα σε καταστρέψει»

Αν δεν θυμόμουν πραγματικά θα έσκαγα, ρώτησα και τον πατερά μα πήρα και από εκείνον την ίδια απάντηση. Ε, έβαλα το μυαλό μου κάτω το έστυψα μέχρις ότου βγάλει το ζουμί της αλήθειας και τελικά αυτό που είχε συμβεί ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού που είχε συνδράμει πολύ και η τηλεόραση στην δημιουργία του. Δεν είχε συμβεί τίποτα απολύτως από τα παραπάνω σε ένα κουτούκι την είχαμε βγάλει κάπου στο μικρολίμανο με συγγενείς και φίλους με ζωντανή μουσική και άφθονο κρασί, τίγκα στο κρεατικό το τραπέζι, ο παράδεισος του Obelix με λίγα λόγια. Τώρα πως θυμόμουν εγώ άλλα… εντάξει είπαμε λίγο η τηλεόραση λίγο η φαντασία πολύ θέλει; ήμουν και δέκα χρονών τότε μπορεί να είχα πιει και για πρώτη φορά κάνα ποτήρι κρασί και να με έπιασε, ποιος ξέρει;

Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα τα παιδιά και οι νέοι περιμένουν να πάει η ώρα δώδεκα το βράδυ να κάνουν την αλλαγή του χρόνου στο σπίτι με τους δικούς τους και αμέσως να την κάνουν με τα ελαφρά για τα σκυλάδικα της εθνικής οδού. Αυτή η μέρα όμως είναι επίσημη δεν μπορούν να βάλουν απλά καθημερινά ρούχα και να βγουν έτσι. Έχει καταντήσει λοιπόν να επιβάλλεται αυτό πια σαν θεσμός να φορέσεις όχι ότι κ ότι εκείνη την ημέρα άλλα το λιγότερο Hugo Boss ή Gucci, εδώ και το δεύτερο βρακι θα μας έχει πάρει ο Στρός Καν σε λίγο εμείς στις πολυτέλειες μας και στις φιγούρες μας, ακόμη και τα αγόρια που δεν είναι στο θέμα του ντυσίματος δύσκολοι σαν τα κορίτσια εκείνη την ημέρα πρέπει να βάλουν σίγουρα τα καινούρια τους καλά κοστούμια και τα κορίτσια τις νυχτερινές τουαλέτες τους, έπειτα οι πιο «μάγκες» θα πάρουν τα κλειδιά της μπέμπας (BMW) του μπαμπά θα τη γεμίσουν και βενζίνη (αν βρουν ανοιχτό βενζινάδικο) θα πάνε να πάρουν το κορίτσι απ΄το σπίτι θα πάρουν και τους φίλους που έχουν ξεμείνει από μεταφορικό μέσο και έτοιμοι για τα νυχτερινά κέντρα. Τώρα βέβαια το θέμα που προκύπτει είναι άλλο. Που να πάνε; Να πάνε Σφακιανάκη να χαρούν και να κλάψουν; Το να κανουν; Και ετσι αρχίζει ο διάλογος: «Σιγά μην πάμε σ’αυτόν που σαν ανοίξει το στόμας του τι λέει ο τύπος αυτός θα μου πάρει για να τα γράψω μέχρι την επόμενη πρωτοχρονιά, άσε που είχε βγει πρόσφατα στον Alpha μου φαίνεται, και έβριζε τους πάντες για την ακρίβεια και μόλις ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν εκείνος θα κάνει κάποια μείωση στην τιμή των ποτών στο κέντρο που εμφανίζεται άλλαξε θέμα, ε όχι δεν θα πάμε εκεί. Να πάμε Βίσση-Ρουβά που είναι το σχήμα της χρόνια λένε; Όχι ρε έχω βαρεθεί να βλέπω το Ρουβά, όπου ανοίξω την TV θα πεταχτεί, τον έχω σκυλοβαρεθεί όσο για την Βίσση τι να πάω να δω να τραγουδάει τις τσούλες; Ε, τότε πάμε Πλούταρχο αλλά άσε καλύτερα γιατί θα κλάψουμε με αυτόν είναι γιορτές βαρύ και το κλίμα γύρω άσε καλύτερα. Που θα πάμε τότε ρε παιδιά; Πάμε Τσάλικη; Έλα μωρέ τώρα σιγά μην σκάσουμε δυο πράσινα για να ακούσουμε μόνο τον Τσαλίκη. Ρε παιδιά δεν πάμε σε κανένα ρεμπετάδικο; τα ίδια λεφτά θα δώσουμε και θα την κάνουμε ταράτσα που λένε, θα τραγουδήσουμε, θα φάμε, θα πιούμε μπορεί και να μας έρθει και φθηνότερα που ξέρεις; άλλωστε καλή παρέα να έχεις και αποκλείεται να περάσεις άσχημα».

Συμπέρασμα; Επιστρέφουμε στα παλιά, τώρα θα είναι και καλά; Θα δείξει.

Η τύχη μου.

Ο Γιώργος Νταλάρας είχε ερμηνεύσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι κατά την δεκαετία του 70’ την «φαντασία» το όποιο μιλεί για τα παιχνίδια που παίζει η φαντασία στο ανθρώπινο ον, και για τα όνειρα που κάνουν ευτυχισμένους τους ανθρώπους. Ο Νταλάρας, ήταν ο αγαπημένος αοιδός του κυρ-Γιώργου, του παππού μου.

Θυμάμαι πως πάντα τέτοιες μέρες βρισκόταν σε μεγάλη ευθυμία ήταν γιορτές και συνήθως οι γιορτές είναι οικογενειακή υπόθεση επομένως θα άρχιζε και οι μάζωξη στα σπίτια, σε εμάς η μάζωξη της οικογένειας γινόταν στον πάτερ φαμίλια, στον γηραιότερο της οικογενείας, τον παππού δηλαδή, οι γιορτές αυτές ήταν η καλύτερη του, η οικογένεια όλη μαζεμένη στο πλάι του: παιδιά, νύφες, γαμπροί, τα δεύτερα παιδιά του (εγγόνια), αδέλφια, όλη η οικογένεια σύσσωμη στο σπίτι του πάτερ φαμίλια, κόντρες και στενοχώριες έμεναν απ’ έξω τις γιορτές αυτές.

Ο κυρ-Γιώργος, λοιπόν όπως όλοι οι άνθρωποι συνήθιζαν να παίρνουν στη διάρκεια των γιορτών το εθνικό λαχείο, εκείνο το λαχείο που θα άλλαζε όλη την ζωή. Όμως για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής απ’οσο θυμάμαι και απ’ότι λέει η γιαγιά, από παιδί που ήταν έπαιρνε πάντα κάθε εβδομάδα το εθνικό λαχείο, στις γιορτές όμως χαλούσε την μισή σύνταξη γιατί στις γιορτές έπαιρνε για όλη την οικογένεια, την γυναίκα, το γιο, τη κόρη, τα εγγόνια. Τις γιορτές μάλιστα όπως θα ξέρετε τα λεφτά που κληρώνονται είναι πολλά (άσχετα που το 1/3 τα παίρνει η εφορία) όποτε μάλλον θα σκεφτόταν ότι αφού είναι τόσα πολλά θα τα μοιραστούν όλοι τους (όχι ότι θα έκανε αλλιώς αν ήταν λιγότερα, απλώς τις γιορτές είναι αλλιώς). Ο παππούς είχε περάσει πολλά στην ζωή του όπως όλοι οι μεγάλοι (πόλεμους, χούντα) δεν ήταν από καμία πλούσια οικογένεια μπογιατζής ήταν ο πατέρας του και η μάνα του οικιακά και μάλιστα αυστηρή γυναίκα, από μικρός έμαθε πως είναι να εκτιμάς τα λίγα στη ζωή. Παρόλα αυτά κατάφερε στην διάρκεια της ζωής του να κάνει πολλά, σπούδασε πολιτικός μηχανικός, έκανε οικογένεια είχε μια καλή ζωή και ήταν πλέον σε μια καλή οικονομική κατάσταση ας πούμε, δεν είχε κανένα πρόβλημα πλέον, θυμάμαι την γιαγιά μου να του λέει πολλές φορές «τι αγοράζεις συνέχεια αυτά τα λαχεία και λεφτά δεν κερδίζεις και λεφτά χαλάς» εκείνον όμως δεν την άκουγε, δεν τον ένοιαζε, τις έλεγε «για τα εγγόνια μου» -εδώ πρέπει να σας ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν κανένας εθισμένος με τον τζόγο απλά στη ζωή του από μικρός ήταν στερημένος και μια ζωή περίμενε να του κάτσει «η τύχη» εν προκειμένω το λαχείο που θα του αλλάξει τη ζωή, η ζωή βέβαια προχωρούσε και προχωρούσε και εκείνος σαν άνθρωπος και το λαχείο δεν έκανε τίποτα, έτσι λοιπόν εγώ πιστεύω ότι του έμεινε κατά κάποιο τρόπο σαν «κουσούρι» το λαχείο σε όλη του τη ζωή.

Τούτες τις μέρες βλέποντας διαφημίσεις στην τηλεόραση για τα λαχεία, μου περνά από το μυαλό τι θα τα έκανε; Τι θα έκανε αν κέρδιζε; αφού δεν μπορείς να πεις ότι είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα που θα του χρησίμευαν οπωσδήποτε, καλά με τόσα λεφτά σίγουρα θα έβρισκε κάτι, κάπως θα τα αξιοποιούσε αλλά άλλοι θα ξεπλήρωναν τα δάνεια στις τράπεζες, άλλοι θα έκαναν ταξίδια σε ολόκληρη τη ζωή τους και δεν θα δούλευαν ποτέ ξανά, άλλοι θα αγόραζαν ένα σπίτι στην θάλασσα και θα πήγαιναν να ζήσουν εκεί, άλλοι πάλι θα έκαναν επενδύσεις και άλλοι θα πραγματοποιούσαν το «αμερικανικό όνειρο» με τόσα λεφτά σίγουρα μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα αυτό είναι βέβαιο, εγώ όμως τελικά αυτό που νομίζω με τα χρόνια είναι ότι ο κυρ-Γιώργος, ήθελε να δοκιμάζει συνεχώς την τύχη του.

*Στίχοi: Μα ποιο είναι κείνο το όνειρο, που βγαίνει πάντα αλήθεια και δεν αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές και μια πληγή στα στήθια.

Θεσσαλονίκη… η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!

Το όνομά της, το προφέρεις και γεμίζει το στόμα σου, το πήρε από την αδελφή-γοργόνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη Θεσσαλονίκη.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτήν την πανέμορφη ερωτική πόλη! Χιλιοτραγουδισμένη και χιλιοπενεμένη. Τα τραγούδια που μιλούν για την Θεσσαλονίκη αμέτρητα. Την γεωγραφική της θέση την ζηλεύουν πολλοί. Από το βορρά δεσπόζουν τα Κάστρα και τα στενά σοκάκια της Άνω Πόλης. Από το νότο κάθε μέρα την ‘χτυπάει’ γαλήνια το απέραντο γαλάζιο, ο Θερμαϊκός. Μόνο λίγα λεπτά να βρίσκεστε στην πόλη και αμέσως θα σας συνεπάρει με την αύρα της! Σας μαγνητίζει με τις ομορφιές της ! Δεν αντιστέκεστε… απλά μαγεύεστε! Μπορείτε να την δώσετε όσα χαρακτηριστικά μπορείτε να φανταστείτε! ‘Ακούει’ σε όλα. Αρκεί να πηγαίνετε με το ρυθμό της(χαλαρά)!

Η ιστορία της πόλης είναι πολύ μεγάλη. Στην παραλία δεσπόζει εδώ και πολλά χρόνια ο Λευκός Πύργος. Λίγο πιο κάτω είναι το περίφημο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όσο για τα Κάστρα αρκεί μια βόλτα το βράδυ για να δείτε την πόλη από ψηλά φωτισμένη. Όπου και να περιηγηθείτε στο κέντρο θα δείτε αγάλματα, αρχαία και πολλά μουσεία. Η πλατεία Αριστοτέλους απλά σημείο αναφοράς για όλους τους Θεσσαλονικείς που αγαπάνε την πόλη.

Είναι πόλη για όλα τα γούστα ανθρώπων. Από μικρά ταβερνάκια που υπάρχουν στα Λαδάδικα μέχρι τα εκλεπτυσμένα εστιατόρια μέσα και έξω από το κέντρο της. Όσο για τα γλυκά που έχει να σας προσφέρει, δεν χρειάζεται και πολύ ψάξιμο. Πρώτη βόλτα και υποχρεωτική στο Πανόραμα .Τα διάσημα τρίγωνα Πανοράματος και όλων των ειδών τα σιροπιαστά. Δεύτερη βόλτα και εξίσου υποχρεωτική σε ένα κατάστημα Τεκερνλή! Ειδικά αν είστε λάτρης των τσουρεκιών και φυσικά λάτρης της σοκολάτας. Κοσμοπολίτικη άλλωστε, οπότε ότι και να θέλετε να γευτείτε άνετα μπορείτε να το απολαύσετε. Το μόνο που χρειάζεστε είναι πολύ όρεξη!!! Περίφημα είναι επίσης και τα στέκια των φοιτητών. Καμάρα, Ναυαρίνου, Ολύμπου(εκεί υπάρχουν τα καλύτερα ρακόμελα), Βαλαωρίτου(άφθονα είδη μπυρών που θα θέλατε να δοκιμάσετε), είναι μερικά από τα στέκια που γεμίζουν με φοιτητόκοσμο και δίνουν μια νέα πνοή στην πόλη! Δεν είναι τυχαίο που όλοι επιλέγουν να σπουδάσουν Θεσσαλονίκη! Η συγκεκριμένη πόλη φημίζεται για την έντονη φοιτητική ζωή της.Club,νυχτερινά μαγαζιά όλων των ειδών από λάτιν μέχρι pub και τέλος τα μπουζούκια συμπληρώνουν τη διασκέδαση. Η ψυχαγωγία της άφθονη. Θέατρα, εκδηλώσεις, συναυλίες πραγματοποιούνται σε κάθε γωνιά της.Μια μεγαλούπολη που συνεχώς εξελίσσεται με τα καλά και τα άσχημά της. Γι’ αυτό θέλησα να σας μεταφέρω την καλή της πλευρά. Σαν μεγαλούπολη όπως είναι φυσικό έχει κι αυτή τα προβλήματά της. Όμως, όποια εποχή και να διαλέξετε να την επισκεφτείτε θα την βρείτε σίγουρα πανέμορφη! Σαν να ‘μεταμορφώνεται’ ανάλογα με την εποχή που διανύει…

Θα ‘θελα να γράψω τόσα πράγματα γι’ αυτήν την πόλη, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα σταματούσα το γράψιμο. Όσο και να θέλω να σας μεταφέρω μέσα από τις λέξεις και να τις φανταστείτε σε εικόνες τις ομορφιές της, είμαι σίγουρη ότι δεν θα το καταφέρετε αν δεν έρθετε στην πόλη να το διαπιστώσετε εσείς οι ίδιοι μόνοι σας! Για να έχετε μια άποψη για τη Θεσσαλονίκη πρέπει να την εξερευνήσετε πρώτα. Όταν θα έρθετε να την επισκεφτείτε σας προτείνω να ξεκινήσετε πρώτα απ’ όλα με μια ιδανική βόλτα με τα πόδια στην παραλία κάτω από το φως του ηλιοβασιλέματος δίπλα στη θάλασσα. Εσείς, ο ουρανός και η θάλασσα… Το πιο απλό πράγμα στη ζωή μας είναι και το ομορφότερο!