Ο Πρωταγωνιστής.

Σαν τώρα το θυμάμαι, ένα βράδυ πριν τρία χρόνια στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην οδό Αριστοτέλους κοντά στην πλατεία Βικτώριας η αλλιώς την πλατεία των μεταναστών, μέσα σε ένα στενό βρισκόταν ένα θέατρο, δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο αλλά είχε πρωτότυπη σκηνή και ήταν ζεστό και φιλικό.

Παιζόταν μια παράσταση που από τον τίτλο κιόλας καταλάβαινες ότι η υπόθεση είναι τραχεία και δύσκολη (Η Γυναίκα με τα μαύρα). Το έργο συνεχιζόταν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και για δεύτερη φορά στο ελληνικό θέατρο (αν θυμάμαι καλά στο Λονδίνο παίζεται ακόμη για εικοστή πέμπτη φορά), η υπόθεση ήταν περίπλοκη: μια μυστηριώδης γυναίκα ντυμένη στα μαύρα που ίσα-ίσα φαινόταν το πρόσωπο της εμφανιζόταν ξαφνικά από διαφορετικά μέρη στην σκηνή, ένας δικηγόρος που έχει εγκλωβιστεί στα δίχτυα της και ένας ηθοποιός οπού έρχεται να δώσει λύση, αλλά τελικά παγιδεύεται και ο ίδιος.
Πρωταγωνιστές ήταν δυο μεσήλικοι άντρες στον πρώτο καταλάβαινες αμέσως την ηλικία του στον δεύτερο την πατούσες άσχημα, σε ξεγελούσε πολύ εύκολα, αυτό που έβλεπες ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα τον έκανες για τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερο από αυτό που αντιπροσώπευε στην πραγματικότητα . Ήταν από εκείνους τους πρωταγωνιστές της παλιάς καλής εποχής ηθοποιών όταν υπήρχε καλή στόφα, με σπουδαίους δασκάλους δίπλα του (Μινωτής, Αλεξανδράκης) ήταν από εκείνους τους πρωταγωνιστές που με το πρώτο βήμα πάνω στην σκηνή καταλάβαινες ότι θα ξεχωρίσει.

Οι πρωταγωνιστές είναι πολύ λίγοι πια (οι καλοί τουλάχιστον), σύμφωνα με τις σχόλες θεάτρου της εποχής ένας πρωταγωνιστής έπρεπε να έχει καλή ευφράδεια του λόγου, να έχει καλή υποκριτική δεινότητα, και κινησιολογία χορευτή, δεν μετρούσε τόσο το παρουσιαστικό τότε αν και εκείνος το διέθετε, είχε όμως ακόμη δυο στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους -ένα βλέμμα και μια φωνή, αυτά τα δυο είναι τα χαρακτηριστικά του. Τα μάτια του που χρησιμοποιεί και σε κάθε ρόλο διαφορετικά και καταλαβαίνεις πόσο κόπο έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος για να το πετύχει -αμέτρητα ημερόνυχτα μπροστά σε έναν καθρέφτη παλεύοντας με τους ήρωες των έργων που έπρεπε να υποδυθεί κάθε φορά. Το δεύτερο στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η φωνή, είχε πολύ ιδιαίτερη φωνή που αποτυπωνόταν ανεξίτηλα στο μυαλό σου και δεν μπορούσε να δραπετεύσει εύκολα από το υποσυνείδητο σου.
Καμιά φορά ήταν σαν την φωνή του παππού και της γιαγιάς που σαν ήμασταν μικροί μας διάβαζαν για να κοιμηθούμε ιστορίες με πρωταγωνιστές μια μικρή κοπέλα με ένα κόκκινο μανδύα και έναν λύκο, έναν βασιλιά που αγαπούσε ένα αηδόνι ή εκείνον τον κακομούτσουνο με το άλογο και το κοντάρι τον Δον Κιχώτη, και προσπαθούσαν να κάνουν την φωνή τους χαρακτηριστική, σαν να το ζουν, για να μας το δώσουν όσο πιο παραστατικά μπορούν.

Έτσι ήταν και εκείνος και έτσι καταλάβαινες πως είναι ένας πραγματικός πρωταγωνιστής.