Τα Χριστούγεννα ανήκουν μόνο στα παιδιά;!

Όταν είσαι παιδί το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι όμορφα πράγματα, όλοι έχουμε συμφωνήσει ότι η παιδική ηλικία είναι η ηλικία της ξεγνοιασιάς. Το παιδί είναι ξέγνοιαστο από την καθημερινότητα και την σκοτούρα των μεγάλων, από τα καθημερινά προβλήματα και από καταστάσεις που σαν μεγαλώσουν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι οι άνθρωποι οποιασδήποτε ηλικίας αλλά λίγο περισσότερο οι μεγάλοι επιθυμούν με τόσο πάθος να γυρίσουν σε αυτήν την ηλικία, την ηλικία της χαράς, της αθωότητας (με την καλή έννοια και όχι αυτή που εννοείτε σήμερα) και του παιχνιδιού. Είναι ωραίο να είσαι παιδί.
Καθώς έρχεται ο Δεκέμβριος και τα Χριστούγεννα, αυτό που σου έρχεται στο μυαλό αυτές τις γιορτινές μέρες είναι τα παιδικά σου χρόνια, τα χρόνια εκείνα που περίμενες να έρθει πως και πως ο Δεκέμβριος, να κλείσουν τα σχολεία να ξεκουραστείς σαν παιδί χωρίς απολύτως καμία έγνοια. Να στολίσεις με την οικογένεια σου το δέντρο με τις διαφορές χρωματιστές μπάλες να βάλεις με την βοήθεια του μπαμπά ή της μαμάς τα λαμπάκια στο δέντρο που τόση χαρά έδιναν σε όλα τα παιδιά, πριν ακόμα μπει ο Δεκέμβρης τα παιδιά το μόνο που περιμένουν είναι τα Χριστούγεννα, καθώς ανυπομονούν να γράψουν τόσο πολύ το πολυπόθητο γράμμα τους στον Αϊ Βασίλη και να του εκφράσουν την επιθυμία τους, ανυπομονούν για τα δώρα που θα λάβουν από τους συγγενείς τους, ο Γιάννης έχει σκοπό να ζητήσει το ολοκαίνουριο PlayStation που καιρό τώρα παρακαλάει τους γονείς του να του πάρουν αλλά εκείνοι αρνούνταν γιατί νόμιζαν ότι θα παρατούσε τα μαθήματα του, άσε που ο παππούς φώναζε συνέχεια ότι «θα χαλάσουν τα μάτια σου με αυτά τα διαόλια» αλλά τώρα είναι Χριστούγεννα, τώρα δεν μπορούν κάνουν αλλιώς.Ο Μιχάλης πάλι, θα ζητήσει ένα μεγάλο κάστρο με μια στρατιά από μαχητές που θα προστατεύει «εκείνον», τον βασιλιά! και η Σοφία θα ζητήσει το κομμωτήριο της Barbie, που θα χτενίζει τις κούκλες της μαζί με τις υπόλοιπες συμμαθήτριες.
Ύστερα θα βοηθήσουν την γιαγιά και την μαμά να φτιάξουν κουλούρια, κουραμπιέδες, τα αγαπημένα τους μελομακάρονα και ένα σωρό λογής γλυκά.
Μα πάνω απ’όλα αυτό που περιμένουν είναι το χιόνι.
Και τι δεν θα έκαναν για να χιόνιζε, τα πάντα! τους αρκούσε να χιονίσει μονάχα και ας μην έπαιρναν δώρο, αλλά να χιονίσει! να ξυπνήσουν την άλλη μέρα των Χριστουγέννων και να δουν από το παράθυρο τους όλα να είναι κάτασπρα. Τα δέντρα, τα κάγκελα των μπαλκονιών και τα κεραμιδιά στα σπίτια να είναι στρωμένα με παχύ χιόνι, τα αμάξια το ίδιο. Εκείνη την στιγμή η χαρά και ο ενθουσιασμός σπάει το όριο, αμέσως το παιδί τρέχει σε όλο το σπίτι να φωνάξει με χαρά στον μπαμπά στην μαμά και στα αδέλφια του ότι χιόνισε ότι η ευχή του πραγματοποιήθηκε και χωρίς να σκεφτεί τίποτα άλλο θα τρέξει να ανοίξει την πόρτα να βγει να παίξει με το χιόνι και τότε η μαμά θα του φωνάξει: «πρέπει να ντυθείς καλά για να βγεις έξω, έτσι με τις πιτζάμες δεν βγαίνεις, θα κρυώσεις και μετά θα έχεις πυρετό». Εκείνος δεν ακούει τίποτα είναι τόσο χαρούμενος, τόσο ενθουσιασμένος που απαντά με τόσο θάρρος σαν να μην φοβάται τίποτα «δεν με νοιάζει, εγώ θέλω να βγω έξω να παίξω με το χιόνι δεν θα πάθω τίποτα, σιγά» και η μαμά θα απαντήσει με το αυστηρό της ύφος αυτή τη φορά «κάτι σου είπα, δεν βγαίνεις έξω αν δεν ντυθείς καλά, ο καιρός είναι χάλια, δεν έχουμε όρεξη με το πάτερα σου να σε τρέχουμε στα νοσοκομεία χριστουγεννιάτικα» ο μικρός τότε είναι που καταλαβαίνει πως ότι και να πει, ότι και να κάνει δεν θα καταφέρει να πείσει την μητέρα του, όποτε τρέχει ξανά με όλη του δύναμη, ντύνεται με τα χοντρά πουλόβερ που του φόρτωσε η γιαγιά, βάζει εκείνο το κόκκινο μπουφάν που του πήρε η νονά, βάζει και τα μποτάκια του, παίρνει και τον σκούφο του και βγαίνει σαν σίφουνας να παίξει με το χιόνι και τους φίλους του…
Τελικά μήπως τα Χριστούγεννα ανήκουν μόνο στα παιδιά;